Deportes no Río Deza

miércoles, 17 de junio de 2009

Rafting
O rafting é un deporte que se esta a poñer de moda nos tramos do río Deza. Como por todos e sabido e unha actividade que consiste en descender os rios en balsas neumáticas, equipados con traxes de neopreno, chaleco e casco.
Dependendo da dificultade o río e da experencia de cada un podese empregar o kayak-raft neumática de duas plazas o mini-rafat neumatica pequena de tres a catro plaza e o raft neumatica de seis a doce plazas. As duas primeiras contan con monitor dentro da propia embarcación e na última o monitor va na sua propia embarcación.

No río Deza atopamos un tramo de 8 km que vai dende Bascuas a Cira, a poucos metros da desembocadura.

Durante o descenso atoparemos rochas e un cauce estreito que obliga a maniobrar rápido.
Puenting
O puenting consiste en saltar o vacio dende unha ponte suxeitos por un arnés e duas cordas de seguridade que se pasan por debaixo da ponte dun extremo a outro. Cando o individuo salta fai unha traxectoria similar o movemento dun pendulo.
A sensación de caida supon unha descarga de adrenalina.
O lugar onde se realiza esta actividade e no viaducto sobre o rio Deza
Para poder participar nestas xornadas podedesvos por en contacto con;
http://www.turnagua.com/

Plaias fluviais

Pozo do Boi (Vilatuxe)


O río Deza, o seu paso por Vilatuxe, ofrecenos un lugar donde escapar das altas temperaturas sen ter que recurrir a costa. Esta plaia fluvial esta rodeada dun entorno complemente natural, con zonas recreativas para o disfrute dos nenos mentres os maiores se pegan un chapuzon ou descansan a sombra dos carballos. Ademais conta con servicios de bar, onde se pode comprar bebida ou un aperitivo.

A Carixa (Merza)

Esta situada na parroquia de Merza, conta con merendeiros e un muiño. Desde ali podese contemplar o arco que queda da ponte medieval e un antiguo camiño que nos leva ata o monasterio de Carboeiro.

Cerca do río Deza; A Fraga de Catasos

Atopase no concello de Lalín, o noroeste de Pontevedra. Ten unha estenxión aproximada de 4,5ha.

Podia estar a falar dunhas das numerosos fragas que atopamos preto do río Deza, pero non seria capaz de atopar unha con estas caracteristicas.


A Fraga de Catasos e un Monumento Natural Protexido (declarado o 25 de febreiro de 2000) xa que nela podemos atopar castaños dun porte escepcional. Estes castaños acadan unha altura de trinta metros de altura e estan considerados os mais altos de Europa, ademais os diametros rondan os cinco metros.


Este monumento esta lexistado baixo Decreto 76/2000, de 25 de febrero (DOG, nº 72, de 12 de abril de 2000).

Nova ruta de sendeirismo

martes, 16 de junio de 2009

Esta nova ruta permitenos observar con claridade 2 antigas neveiras escarvadas no chan, que na antiguedade se empregaban para a obtención de xeo a partir da neve que ian introducindo dentro desta. Estas neveiras foron explotadas por monxes do monasteiro de Aciveiro que surtia de xeo a case toda Galicia. As neveiras teñen uns tres metros de fondo, estan excarvadas no monte e revestidas de pedra.
Ademais de poder contemplar a antiga aldea de Grovas que foi abandonada, non hai tantos anos, arredor dos anos setenta. Na aldea podemos observar casas abandonadas e como o paso do tempo as foi deterirando. Tamen atoparemos un pequeño muiño no que os veciños das catro casa que ainda se conservan moian o centeo e o trigo para os seus animais domesticos.
Dentro das maravillas paisaxisticas desta zona podemos observar un pequeño desnivel do regato que atravesa a aldea duns 3 ou 4 metros, no que a forza da auga foi elavorando un burato que agora se pode empregar a modo de pequena piscina.
A parte destas duas maravillas, as neveiras e aldea de Grovas, a nova ruta tamen atravesa a mamoa de Rofete e a barreira do Monte de Vilariño, de donde se extraia o barro para a fabricación de tellas.
O itinerario tamen chefa a un mirador non promontorio de Malpaso.
Ademais tamen vai proporcionar os amantes da natureza un lugar de relaxacion e disfrute o atopar unha gran variedade de fauna e flora.
A Conselleria de Medio Rural foi quen financiou o acondicionamento da ruta que ten un recorrido de case 4 kilometros, que vai dende a aldea de Sanguñedo a Grovas. A ruta atravesa as propiedades das mancomunidades de montes de Fixó-Portela, Sanguiñedo e Vilariño.
A este itinerario tamen se lle podo incluir unha nova etapa xa que a Conselleria comprometeuse a dar 18.000 euros. Este novo percorrido fara unha ruta case circular que ira entre Fixó e Portela, e neste novo percorrido enlazarase con visitas o Castro A Monteira, en Portela, o Castro das Rodeiras en Garellas e o Pazo de Hermosende en Millarada. E ademais tamen contara con atractivos culturais e etnográficos. Poderanse contemplar as devesas de Vilariño, cos Montes o Candan e Coco o fondo e coa fervenza de Freixa.
Os comuneiros desta zona estan promovendo a homologación deste intinerio como unha ruta oficial de sendeirismo.
Fonte; A voz de Galicia

O río Toxa

Un dos afluentes a descatar do Deza e o Toxa. Este rio ten unha gran importancia xa que nel atopamos as fervenzas do Toxa. Estas fervenzas son moi importantes para o Concello xa que atrae a moitos visitantes que veñen arrastrados por este fenomeno natural.
O Río Toxa nace nos montes de Cerdedo e cruza todo Silleda ata atoparse co Deza no Concello de Vila de Cruces.

A fervenza do Toxa

A fervenza do Toxa atopase no noroeste de Pontevedra, no concello de Silleda. Atopase no corazón da comarca do Deza. As fervanzas estan ligadas cos cursos fluviais dos ríos Deza, Liñares, Ulla e Arnego.
A fervenza conta con 30 metros de caida e ademais pordemos observar un bosque de ribera que debido o seu suave clima e a elevada humedade ambiental esta recurberto de fungos e liquenes que dan un aire fantasmagórico nas neblinosas mañas de invierno.
Moi preto atopamos, a Lagoa Sacra de Olives, que preside o val do río Curantes ou a pequena cascada do Bico de Curantes, cerca de Pena do Foxo.
O bosque de ribera, esta formado por carballos, avellaneiros, vidueiros, alcornoques, enciñas, sauces, laureles e madroños. Esto debese a que se atopa nun lugar de confluencia dos climas mediterraneo e atlántico
Dentro da fauna, podemos atopanos con nutrias, martin pescador, mirlo acuatico, porco teixo, xineta e a comadrexa. Tamen atopamos especies de gran importancia ecoloxica como o corvo ou a falcón pelegrino aloxados na cornisas graniticas de elevada pendiente.

Entre a fauna acuatica atopamonos cunha especie moi importante neste paraxes, tratase da troita que atrae a moitos amantes da pesca de caña


Preto da ferverza atopanos co Monasterio de Carboeiro que foi fundado no ano 936 polos condes de Deza e que actualmente se atopa en periodo de restauración por parte do concello de Silleda.


Toda esta zona ten unha gran influencia romana que se deixa ver en forma de calzadas, minas ou pontes como o de Merza ou a ponte medieval de Taboada que e un paso obligados para os pelegrinos que veñen de Ourense.

O monasterio de Carboeiro. Lenda

A lenda conta que o Mosteiro de Carboeiro, foi antigamente un dos máis ricos de Galicia, aínda que non sempre fora dese xeito. Cóntase que cando os monxes quixeron establecerse neste emprazamento, tiñan moitas dificultades para construír un edificio que fose digno de devir un gran lugar de oración e de meditación.
Era moi difícil atopa-los obreiros que soubesen traballa-la pedra, e o outro problema era que faltaban os cartos. Por iso, os monxes tiñan que se conformar con vivir en cabanas de pólas e celebra-los oficios en minúsculas capelas que non chegaban para acoller a todos. Por máis que o abade pedía axuda ós habitantes do país, estes eran moi pobres e vivían mal. O bispo tampouco lles daba axuda e os monxes tiñan que pasa-los invernos nas súas cabanas, expostos ó frío e ós grandes temporais do mes de novembro.Un día, nunha das súas xuntanzas, o abade dirixiuse ós monxes nestes termos:

-Irmáns, esta situación non pode continuar. Como non atopámo-los medios de construí-lo noso mosteiro, é preferible separarnos e irmos, un a un, integrarnos noutras abadías. Éche ben triste ter que chegar a iso, pero xa non hai outra solución.

Entón, un dos monxes levantouse e solicitou humildemente a palabra.

-Fala, irmán Ramón, dixo o abade. ¿Tes algo que nos propor?

-Certamente, -dixo o irmán Ramón- pero teño moito medo de que vos pareza mal, e non me perdoaría ser obxecto de escándalo.

-No punto no que estamos, -dixo o abade- podemos oír de todo sen quedar ofuscados. Fala pois sen medo

-Pois ben, velaí. Non somos ricos, pero posuímos algo que non ten prezo. É o salterio de san Cibrán.

-Efectivamente, respondeu o abade, témo-lo salterio de san Cibrán. ¿Pero ónde queres chegar? ¿Desexarías vendelo? Non creo que atopemos un comprador suficientemente rico como para que nolo pague ben.

-Non se trata de vendelo, -respondeu o irmán Ramón- Ese salterio ten unha grande virtude, sabédelo todos, porque quen o leva consigo está seguro de escorrenta-lo demo se este se presenta para atormentalo.

-Exactamente, pero non vexo en que podería axudarnos ese salterio. A Deus gracias, o demo déixanos en paz e non ten que facer coa nosa pobreza.

-Por iso, dixo o irmán Ramón, non está interesado en que continuemos a ser pobres. Preferiría que sexamos ricos e que descoidémo-los nosos deberes coa opulencia e a ociosidade. Entón, como o diabo ten sona de ser un bo constructor, ¿por qué non pedirlle que nos constrúa unha abadía de pedra sólida, coma as que hai por todo o país? Será tentado a facelo, e cando veña reclama-lo debido, sempre poderemos facelo fuxir gracias ó salterio de San Cibrán.

Houbo, entre os monxes, un grande murmurio.

-¡Silencio! - exclamou o abade- A proposta do irmán Ramón non é absurda, ben ó contrario, sería xusto que o inimigo de Deus contribuíse a face-la morada do Noso Señor. E xa que o demo é constructor, fagámoslle construí-lo noso mosteiro. Amañarémonos para non pagarlle nada. Paréceme que ben debe iso ós pobres cristiáns.

Despois de ter deliberado, os monxes puxéronse todos de acordo en dicir que era, nas presentes circunstancias, a única saída ós seus problemas.

-¡Moi ben! - concluíu o abade- E posto que es ti, irmán Ramón, quen tivo a idea, encargámosche negocia-lo asunto.

Naquel serán mesmo, cando escureceu, o irmán Ramón foi a un sitio onde sabía que podía acha-lo demo. Na súa xuventude, vira frecuentemente ás bruxas da súa aldea invoca-lo Inimigo para enfeitizar a aqueles a quen elas xuraran estragar. Sabía o que conviña facer. Foi pois directamente a un cruce de camiños pedregoso onde o Demo tiña por costume apostarse cando prevía que un home estaba disposto a concluír un pacto con el. Foi pois a ese cruce. Colleu unha póla de acebro e fixo unha cruz que plantou ó revés no chan. Non tivo que esperar moito, o Demo presentóuselle baixo a forma dun home fraco vestido de negro e de roxo.

-¿Qué queres?, preguntou o Demo cunha voz fungona que se esforzaba en tornar amable.

-Que nos constrúas un mosteiro digno de nós. No país non falta a pedra, e a túa habilidade é ben coñecida. Fáino-las obras que chas habemos pagar ben.

-¡Ah!, ¡desde logo!, -exclamou o diabo escachando cunha risa que lle provocou un calafrío polo lombo ó bo do irmán Ramón. - ¿E ti qué me darás a cambio?

-Pon o prezo - respondeu o monxe.

-¿Tómasme por parvo? -díxolle o demo- Seiche moi ben que vós, os monxes de Carboeiro, posuídes o salterio de san Cibrán. Se hai algo que aborrezo, é precisamente ese salterio. Imaxino que, se fago un trato contigo, vós todos trataredes de me escorrentar brandindo ese libro. Non me deixarei agarrar na trampa, asegúrocho.

-Ponlle prezo - repetiu o irmán Ramón

-Pois ben, acepto a túa proposta, pero coa condición de que xa non teña que volver a verte, nin a ti, nin a ningún dos teus, porque estou seguro de que me fariades fuxir con ese salterio que execro. Fagamos un arranxo, monxe, un arranxo que non se refira á vosa confraría. Hoxe é venres. Comprométome a construí-lo voso mosteiro de aquí a domingo pola mañá, palabra de demo, pero esixo en contrapartida tódalas almas dos que morran domingo, entre a misa maior e vésperas que non ides deixar de celebrar na vosa igrexa noviña.

O demo sabíache ben o que facía. Sabía ben que naquela estación eran moitos os que morrían de frío e de vellez o domingo, mentres os fillos estaban na igrexa a segui-los oficios.

-Trato concluído - respondeu o monxe.

-Non é suficiente - proseguiu o Demo. -Tes que asinar.

Sacou un rolo de papel no que estaban escritas cousas terribles. O irmán Ramón leuno atentamente e asinou o documento co seu sangue.

-Perfecto - dixo o diabo, moi contento.- Desexo que todos vós esteades tan contentos de min coma o estarei eu de vós.

E desapareceu na noite en medio dun remuíño de vento.

O irmán Ramón regresou ó mosteiro, ou polo menos ó que facía as veces del. Foi onda o padre abade e mantivo con el unha conversa secreta. Despois marchou a durmir tranquilamente no seu xergón, nunha cabana na que entraban por todas partes as correntes de aire.Na noite seguinte, produciuse unha grande axitación no país. As xentes dos arredores oíron uns ruídos que lles parecían estrañísimos, pero non ousaron saír das casas de tan enxordecedor que era o alboroto. Éche ben certo que o Demo gastaba sen conta. Fixera vir do inferno a toda unha lexión de demiños que se ocupaban en carrexar pedras e en labralas. Logo, baixo a dirección do Demo en persoa, os demos máis experimentados puxéronse a ergue-los muros e as bóvedas da igrexa abacial e os edificios conventuais. Nunha palabra, traballaron todos tan ben que, a mañá do domingo, alí onde só había unha aldea de choupanas, erguíase un mosteiro de pedra esculpida e de aspecto magnífico.Os monxes ficaron admirados ó ver tal esplendor e non podían crer en tanta felicidade. Pero cal non sería a sorpresa dos habitantes do país cando viron levantarse así sobre o horizonte un santuario tan bonito e tan perfecto. Pois o diabo traballa ben cando se empeña. Pero estaban lonxe de pensar que era obra do Demo, e todos pregoaban o milagre. Axiña precipitáronse na igrexa para asistir á misa maior que celebraba o padre abade.Nun recanto, nas pendentes da montaña, o diabo moi contento, entusiasmado coa idea de que ía facer unha boa colleita de almas. Aproveitaría para repoboa-lo inferno que, daquela, tiña a tendencia de quedar bastante deserto, por culpa dos predicadores que andaban a espalla-la boa palabra por toda a terra.Tan pronto como rematou a misa maior, despois de ter pronunciado o "ite missa est", o padre abade entoou con voz forte o canto das vésperas. Os fieis quedaron ben sorprendidos, pero seguíronas con tanto fervor como antes tiñan seguido a misa. E cando todo rematou, regresaron ás súas casas bendicindo ó Señor. En canto ós monxes, tiveron o privilexio dunha comida de festa onde o viño correu en abundancia, o que non era de desprezar.

Nembargantes, había un que non andaba demasiado contento, era o Demo. Coa rabia, rompeu as zarpas na rocha na que se apoiaba, e aínda hoxe vémo-las súas marcas. Comprendeu que fora enganado e pasou o seu tempo a espreita-los monxes de Carboeiro. Encantaríalle destruí-lo mosteiro, pero, por unha parte, as obras do demo son difíciles de destruír polo sólidas que son, e, pola outra, tíñalle tanto medo ó salterio de san Cibrán que se mantiña prudentemente afastado, non querendo acometer nada que puidese prexudicalo máis.

Pero cando, séculos máis tarde, o salterio de San Cibrán foi transferido a Toledo, o demo tomou a súa vinganza. Soprou unha pavorosa tempestade sobre o mosteiro de Carboeiro e quedou en ruínas.

Hai pouco tempo foi restaurado